عکس از Cmglee

هیدروژن موجود در بدن ما دقیقا همان هیدروژنی است که ۱۳٫۷ میلیارد سال پیش در زمان مهبانگ بوجود آمد. کربن و اکسیژن بدن ما هم بر اثر همجوشی هسته‌ای درون ستاره‌ها بوجود آمده‌اند. بیشتر آهن بدن ما هم از انفجار ستاره‌ها که با نام «ابرنواختر» شناخته می‌شود، منشاء گرفته است. طلایی که در انگشتر شما وجود دارد، به هنگام برخورد ستاره‌های نوترونی بوجود آمده است. جدول بالا به خوبی مشخص می‌کند منشاء هرکدام از عناصر جدول تناوبی چیست.

عکس از ناسا، سازمان فضایی اروپا

در مرکز «سحابی رتیل»، یک خوشه‌ی ستاره‌ای خیلی بزرگ وجود دارد که منزلگاه گروهی از داغ‌ترین و پرجرم‌ترین ستاره‌هایی است که تا به حال دیده‌ایم. این گروه از ستارگان با نام «خوشه‌ی ستاره‌ای R136» هم شناخته می‌شود. گازهای این سحابی توسط بادها و پرتوهای سهمگین این ستاره‌ها شکل‌های مختلفی به خود گرفته‌اند. این سحابی در یکی از کهکشان‌های اقماری راه‌شیری به نام «ابر ماژلانی بزرگ» قرار گرفته و ۱۷۰ هزار سال نوری با ما فاصله دارد.

عکس از «لوراند فنیس» (Lorand Fenyes)

صورت فلکی دب اکبر را به راحتی می‌توان در آسمان تشخیص داد. این صورت فلکی جذابیت خاصی برای رصدگران آسمان شب دارد چرا که پر از کهکشان است. در عکس می‌توان این صورت فلکی و کهکشان‌های آن که با بزرگنمایی نشان داده شده‌اند را دید. در سمت چپ کهکشان‌ گرداب و کهکشان فرفره قرار دارند. در سمت راست هم می‌توان کهکشان M108 و سحابی سیاره‌نمای M97 را دید.

عکس از «مارتین پیو» (Martin Pugh)

ستاره‌هایی که می‌بینید، شاید تخم‌های این مرغ فضایی بزرگ هستند. این سحابی نشری با نام IC 2944 یا سحابی مرغ دونده شناخته می‌شود. در قسمت بالا-چپ عکس، ابرهای مولکولی کوچک تیره‌ای دیده می‌شوند که پر از غبار کدر هستند. این ابرها با نام «گویچه‌های تاکری» (Thackeray’s Globules) هم شناخته می‌شوند و مکان‌هایی هستند که بالقوه می‌توانند محل تشکیل ستاره‌های جدید باشند.

عکس از ناسا، سازمان فضایی اروپا، تلسکوپ هابل

این عکس نزدیک‌ترین ستاره به منظومه‌ی شمسی ماست. آیا در مدار این ستاره، سیاره‌ای گردش می‌کند؟ کسی مطمئن نیست ولی در چند ماه ابتدایی سال ۲۰۱۶ تحقیقات زیادی روی آن انجام می‌شود. نام این ستاره که ۴٫۲۴ سال نوری با ما فاصله دارد، پروکسیما قنطورس است. پروکسیما قنطورس نزدیک‌ترین عضو از سامانه‌ی ستاره‌ای آلفا قنطورس به ماست و آن‌قدر کم‌نور است که در سال ۱۹۱۵ کشف شد و فقط از درون تلسکوپ می‌توان آن را دید. پرنورترین عضو این سامانه‌ی ستاره‌ای خیلی شبیه به خورشید ما است و سومین ستاره‌ی پرنور آسمان شب به حساب می‌آید. این سامانه‌ی ستاره‌ای را می‌توان از نیمکره‌ی جنوبی زمین مشاهده کرد. از هفته‌ی گذشته، رصدخانه‌ی جنوبی اروپا در قالب پروژه‌ی «نقطه‌ی کم‌نور قرمز رنگ» (Pale Red Dot project) ستاره‌ی پروکسیما قنطورس را زیر نظر قرار می‌دهد تا ستاره‌شناسان در نور آن کاهشی هرچند جزئی را مشاهده کنند و نتیجه بگیرند که در مدار آن سیاره‌ای وجود دارد.

عکس از ناسا، دانشگاه جان هاپکینز، انستیتوی تحقیقاتی جنوب غرب

نام غیر رسمی این عارضه «کوه‌ رایت» (Wright Mons) است. کوهی بسیار عریض به قطر ۱۵۰ کیلومتر، ارتفاع ۴ کیلومتر و البته دره‌ای عمیق در وسط آن. این عکس را فضاپیمای افق‌های نو در گذر نزدیک ماه جولای ۲۰۱۵ از پلوتو گرفته است. البته کوه‌های این‌چنین عریض که در قله‌ی خود دره‌هایی دارند در دیگر نقاط منظومه‌ی شمسی هم پیدا می‌شوند. مثل «ماونا لوآ» (Mauna Loa) روی زمین یا کوه الیمپوس در مریخ. دانشمندان می‌گویند که احتمالا این کوه زمانی یک یخ‌فشان بوده است. بدین معنی که زمانی دور از دل آن یخ به بیرون فوران می‌کرده است. بنابراین کوه رایت را باید بزرگترین آتشفشان منظومه‌ی شمسی بیرونی بدانیم که البته از دل آن یخ فوران می‌کرده است.

عکس از «جف دای» (Jeff Dai)

حلقه‌های رنگارنگ دور خورشید چه هستند؟ به این پدیده «تاج خورشیدی» (Solar Corona) می‌گویند و اگر در زمان مناسب، در مکان مناسب باشید می‌توانید آن را ببینید. این تاج خورشیدیپدیده‌ای کاملا متفاوت با آن تاج خورشیدی است که به هنگام کسوف دیده می‌شود.

عکس از «استید یو» (Steed Yu)

شهاب‌های جوزایی از کجا می‌آیند؟ آن‌طور که در این عکس ترکیبی پیداست، همه‌ی شهاب‌ها از سمت صورت فلکی دوپیکر می‌آیند. این شهاب‌ها در نتیجه‌ی برخورد ذرات گرد و غبار باقی مانده از سیارک ۳۲۰۰ فیتون با اتمسفر زمین بوجود آمده‌اند.

عکس از «خوزه جی. چامبو» (Jose J.Chambo)

با شروع سال جدید میلادی، دنباله‌دار C/2013 US10 کاتالینا، در آسمان صبحگاهی خودنمایی می‌کند. این دنباله‌دار سوژه‌ی خوبی برای رصدگرانی است که مي‌خواهند با دوربین دوچشمی به دنبال کاتالینا بگردند. اکنون این دنباله‌دار نزدیک ستاره‌ی «سماک رامح»، پرنورترین ستاره‌ی صورت فلکی گاوران قرار دارد. این عکس تلسکوپی که به صورت موزاییکی گرفته شده، دم بلند این دنباله‌دار را نشان می‌دهد که در میدان دیدی به اندازه‌ی ۱۰ ماه کامل گسترده شده است.

عکس از «ژیل فرای» (Gill Fry)

به هنگام تحویل سال نوی میلادی، خورشید مقداری از جرم تاج خود را (CME) روانه‌ی زمین کرد و در نتیجه یک طوفان ملایم ژئومغناطیسی رخ داد. به همین دلیل آسمان مناطق نزدیک به قطبین زمین، حسابی رنگارنگ و زیبا شد. این عکس در استرالیا گرفته شده و در آن درخشش زیبای قرمز رنگ شفق قطبی دیده می‌شود. به جز شفق قطبی، نورهای زیبای دیگری هم در آسمان حضور دارند، از جمله راه‌شیری جنوبی، ستاره‌های آلفا و بتا قنطورس و ستاره‌های پرنور صلیب جنوبی.