عکس از «استید یو» (Steed Yu)

شهاب‌های جوزایی از کجا می‌آیند؟ آن‌طور که در این عکس ترکیبی پیداست، همه‌ی شهاب‌ها از سمت صورت فلکی دوپیکر می‌آیند. این شهاب‌ها در نتیجه‌ی برخورد ذرات گرد و غبار باقی مانده از سیارک ۳۲۰۰ فیتون با اتمسفر زمین بوجود آمده‌اند.

عکس از «یوری بلتسکی» (Yuri Beletsky)

چند روز پیش، زمان اوج بارش شهابی جوزایی بود. رصدگران و عکاسان نجومی زیادی در سراسر دنیا برای تماشا و عکاسی از این پدیده شب را به صبح رساندند. این عکس در نیمکره‌ی جنوبی گرفته شده و به خوبی مشخص است که همه‌ی شهاب‌ها از سمت صورت فلکی دوپیکر و دو ستاره‌ی پرنور کستور و پلوکس به نقاط مختلف آسمان روانه می‌شوند. عکاس به مدت پنج ساعت پشت سر هم عکاسی کرده و سپس عکس‌هایی که در آن‌ها شهاب وجود داشته را روی یکدیگر قرار داده تا تصویری ترکیبی ساخته شود.

عکس از «استیفن گیزارد» (Stephane Guisard)

امشب بارش شهابی جوزایی به اوج می‌رسد. اگر به جایی که آسمان تاریک و پرستاره دارد بروید، متوجه گذر شهاب‌هایی بسیار پرنور که گویی از سمت صورت فلکی دوپیکر می‌آیند، می‌شوید.

عکس از ناسا، دانشگاه جان هاپکینز، SwRI

پرجزییات‌ترین عکسی که تا به حال از سطح پلوتو دیده‌اید چه بوده است؟ درحالی که اکنون فضاپیمای «افق‌های نو» (New horizons) در حال گذر از مرزهای خارجی منظومه‌ی شمسی است، عکس‌هایی که در گذر نزدیک از سیاره‌ی کوتوله‌ی پلوتو در ماه جولای گرفته بود را به زمین ارسال می‌کند. این یکی از همان عکس‌های خیلی با کیفیتی است که اخیرا ارسال شده. در سمت چپ عکس می‌توان کوه‌های «ال ادریسی» (al-Idrisi) را دید. مناطق مرتفعی که عمدتا از نیتروژن جامد درست شده‌اند. در قسمت سمت راست به یکباره کوه‌ها تمام می‌شوند و به سرزمین پستی می‌رسیم که «اسپوتنیک پلانوم» (Sputnik Planum) نام دارد؛ همان منطقه‌ی قلبی شکل معروفی که قبل از رسیدن افق‌های نو به پلوتو هم رویش را به ما نشان داده بود. این عکس درست ۱۵ دقیقه قبل از رسیدن به نقطه‌ی گذر نزدیک گرفته شده و منطقه‌ای به عرض ۳۰ کیلومتر را نشان می‌دهد. قرار است فضاپیمای افق‌های نو در کریسمس سال ۲۰۱۹ به جرم ۲۰۱۴ MU 69 در کمربند کوییپر برسد.

تصویر از عمر محی‌الدین

توپ کوچکی که در این تصویر می‌بینید، نشانگر انبساط همیشگی عالم است. این توپ که اندازه‌ی آن در حدود یک-دهم میلی‌متر است، بر اثر نوسانات انرژی خلاء در فضای خالی، به سوی یک صفحه‌ی صاف جذب می‌شود. به پدیده‌ی جذب شدن توپ به صفحه، اثر کازیمیر می‌گویند. کازیمیر نام دانشمندی است که ۵۵ سال پیش، سعی کرد بفهمد چرا مایعاتی مثل سس مایونز این‌قدر آهسته روان می‌شوند.

عکس از «فریتز هلموت همریش» (Fritz Helmut Hemmerich)

دنباله‌دار کاتالینا آماده‌ی خودنمایی می‌شود. این گلوله‌ی برفی عظیم که از دوردست‌های منظومه‌ی شمسی آمده، با نام رسمی C/2013 US10 Catalina شناخته می‌شود. کاتالینا ماه پیش از نزدیکی خورشید گذشت و اکنون در حال نزدیک شدن به زمین است. این روزها ساکنان نیمکره‌ی شمالی می‌توانند پیش از طلوع خورشید این دنباله‌دار را ببینند. هرچند کاتالینا برخلاف پیش‌بینی‌های قبلی آن‌قدرها هم پرنور نیست، ولی آن‌طور که در عکس هم پیداست،

عکس از «الیزابت راین» (Elizabeth M. Ryan)

اسطوره‌ها به ملاقات یکدیگر آمده‌اند. این عکس شگفت‌انگیز از ساحل، دریا و آسمان حوالی روستایی در ایسلند گرفته شده است؛ روستایی که به شن‌های سیاه‌رنگ ساحل‌اش معروف است. آب اقیانوس اطلس، یک ستون صخره‌ای از جنس سنگ‌های بازالتی را در بر گرفته است.

عکس از ناسا، سازمان فضایی اروپا، تلسکوپ هابل

این دو کهکشان گویی در حال رقصی برای مرگ هستند. آن‌ها مدتی پیش چنان به هم نزدیک شدند که ماده‌ی درونشان اکنون با پلی به طول ۷۵ هزار سال نوری به هم متصل شده است. پلی متشکل از ستاره‌ها و گرد و غبار میان ستاره‌ای که بر اثر کشندهای گرانشی شدید بین این دو ایجاد شده است. کهکشان سمت راست، NGC 3808A نام دارد و پر از خوشه‌های ستاره‌ای بسیار پرنور و جوان است. کهکشان سمت چپ، NGC 3808B نام دارد و به نظر می‌رسد درون ماده‌ای که قسمتی از آن پل میان دو کهکشان را ساخته‌، طناب‌پیچ شده است.

عکس از «فلیپ ای کرودن» (Phillip A Cruden)

این روزها سیاره‌ی زهره به مثابه‌ی یک ستاره‌ی صبحگاهی پرنور در افق جنوب شرقی می‌درخشد. صبح روز ۱۶ آذر، هلال نازک ماه به ملاقات این سیاره رفت. ولی این یک ملاقات عادی نبود و ساکنان آمریکای شمالی و مرکزی، شاهد پنهان شدن زهره پشت ماه بودند. آن‌ها پدیده‌ی اختفای زهره را مشاهده کردند. این تصویر، مجموعه‌ای از چند عکس است که مراحل نزدیک شدن زهره و ماه به یکدیگر و سپس پنهان شدن زهره را نشان می‌دهد. این عکس‌های تلسکوپی از شهر فینیکس در ایالت آریزونای آمریکا بین ساعت‌های ۹:۳۰ تا ۹:۳۵ صبح گرفته شده‌اند.

برای مشاهده‌ی عکس در ابعاد بزرگ روی این لینک کلیک کنید.

منبع: Apod.Nasa.gov

عکس از ESA/Hubble, NASA, S.Smartt

این حجم عظیم ستاره‌ها، گاز و غباری که می‌بینید، قسمت مرکزی یک کهکشان مارپیچی نزدیک به ماست. کهکشان خیلی زیبای NGC 3521 در فاصله‌ی حدود ۳۵ میلیون سال نوری و صورت فلکی اسد جای گرفته و قطری در حدود ۵۰ هزار سال نوری دارد.